Uprzejmie donoszę, że mój mózg został wczoraj wypalony przez to opowiadanie, w którym Kylo Ren, po zniszczeniu Starkillera, zostaje podarowany w prezencie jako niewolnik pewnemu ciemnemu typkowi i musi znosić wszelkie cierpienia i upokorzenia, aby ochronić w ten sposób swego ukochanego - Generała Huxa.
Poczułam, że muszę napisać własną wersję tej opowieści...
Indżojcie!
****************
Niewolnik
Kylo Ren cały się trząsł. Trochę ze strachu, bardziej z upokorzenia, ale najbardziej to jednak z zimna.
Stał, nagi, na środku wielkiej, słabo oświetlonej sali. Gdzieś daleko przed nim majaczył tron Snoke’a. Dookoła amfiteatralnie wznosiły się rzędy siedzeń, słyszał stamtąd szum rozmów i przyciszone śmiechy; czuł na sobie spojrzenia wszystkich zgromadzonych, ludzi i nieludzi. Och, gdybyż mógł jeszcze władać Mocą! Niestety, obroża, którą założono mu na szyję, skutecznie blokowała nawet najdrobniejsze jej drgnienia. Do obroży przyczepiony był gruby łańcuch, którego koniec trzymał jeden ze szturmowców.
Jeszcze nigdy w życiu Kylo nie czuł się tak bezsilny.
“Och, Hux” – pomyślał z tęsknotą – “och, ukochany, gdzie jesteś? Nawet nie wiem, czy jeszcze żyjesz…”. Łzy zalśniły w oczach Kyla; opuścił głowę, by je ukryć. Na myśl o cierpieniach, jakie musi znosić Hux – o ile żyje – uwięziony, torturowany, biorący na siebie całą potęgę gniewu Snoke’a, serce rwało mu się na strzępki.
Gniew Snoke’a był straszny. Kiedy szturmowcy przywlekli ich obu przed jego oblicze – tym razem prawdziwe, nie hologram – zdawało się, że spopieli ich w jednym, niekontrolowanym wybuchu wściekłości. Kylo nigdy nie sądził, że będzie tak trząść portkami przed istotą o wzroście pół metra. Snoke powstrzymał się jednak. Szykował dla nich okrutniejszą zemstę. Huxa gdzieś zabrano, Kylowi nałożono tę upokarzającą obrożę z łańcuchem i zamknięto w celi, skąd pozwolono mu wyjść dopiero dzisiaj.
– Podejdź tu! – zagrzmiał głos Najwyższego Wodza. Kylo z wahaniem ruszył przed siebie. W miarę jak się zbliżał, coraz wyraźniej widział TO COŚ, co spoczywało na olbrzymiej, jaskrawozielonej sofie ustawionej tuż obok tronu.
Tar’ahtowie byli rasą daleko spokrewnioną z Huttami. Z wyglądu przypominali ogromne ślimaki, a z charakteru… nie było większych sukinkotów w całej Galaktyce. Ten tutaj zwał się Grabba i był wyjątkowym sukinkotem nawet jak na standardy swej rasy.
A przy tym bogatym sukinkotem, który pożyczył swego czasu Snoke’owi grube miliardy kredytów na budowę Starkillera. Mówiąc oględnie – nie był zbyt zadowolony z fajerwerku, do którego doszło dzięki nieudolności Huxa i Kyla. Snoke wytłumaczył im to swego czasu dobitnie. Bardzo dobitnie.
– Drogi Grabbo – zagaił Snoke – przyjmij ten drobny podarunek jako znak mojej wdzięczności! – Wziął koniec łańcucha z rąk szturmowca i przekazał go w… hm… dłonie? … raczej krótkie, skórzaste wypustki wyrastające z odwłoka Grabby. Jedno z oczu kosmity wysunęło się na swej długiej szypułce i uważnie zlustrowało Kyla.
– Co my tu mamy? – zahuczał Tar’aht. Jego mowa była zrozumiała dzięki translatorowi zawieszonemu na szyi.
– To Kylo Ren! – objaśnił Snoke. – Na pewno o nim słyszałeś…
– Kylo Ren? – zdziwił się Grabba. – A on nie powinien mieć tej, wiesz…?
– Odebrałem mu maskę, gdyż nie jest jej godny! – zagrzmiał Snoke. – A teraz ofiaruję ci go, możesz robić z nim co zechcesz. Zapewniam, że ma wiele talentów, choć o to lepiej byłoby zapytać jego dawnego kochanka… A ty, Kylo, masz być posłuszny swemu nowemu panu, bo inaczej twój piękny generał zapłaci za to! Zrozumiałeś?!
Kylo zdrętwiał. Miał być niewolnikiem tego… tu… bo jeśli nie, Snoke zemści się na Huksie? Och, nie! Tylko nie to! Błagam!
– Zrozumiałeś, Kylo? – powtórzył Snoke, a uśmiech pełen satysfakcji wykrzywił mu twarz.
“Dla ciebie zniosę wszystko, Hux”. Kylo przełknął ślinę i pokornie skinął głową.
– To miły podarunek – łaskawie przyznał Grabba. – Z pewnością będzie przydatny. A póki co, liczę na niezakłócone dostawy pierwiastków z pańskich kopalni!
Oficjalne pożegnania trwały wystarczająco długo, by wszyscy zdążyli śmiertelnie się znudzić. Wreszcie jednak skończyły się, a Kylo znalazł się na pokładzie statku, lecącego na rodzinną planetę Grabby.
Gdy tylko wystartowali, ten wezwał go przed swoje oblicze.
– No i co ja mam z tobą zrobić? – burknął, podczas gdy sześcioro oczu na długich wypustkach krążyło wokół Kyla, oglądając go z każdej możliwej strony. – Snoke mówił, że masz wiele talentów… To prawda?
Kylo nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ostatnie słowa wymówione zostały z jakimś obleśnym mlaśnięciem. Ale może to tylko translator się psuł.
– Ja… eee… ja…
Grabba westchnął. A przynajmniej tak Kylo zinterpretował nagły, falujący ruch fałd jego ciała.
– Myślę, że jasno zrozumiałem intencje twojego poprzedniego pana – wyjaśnił kosmita. Kylo zacisnął zęby, upokorzony. Jego pan! Nakazał jednak sam sobie uspokoić się. “To dla ciebie, Hux”.
– Zasugerował dość jasno, że daje mi ciebie jako nałożnicę – kontynuował Grabba. – Że nie mógł wymyśleć dla ciebie gorszego losu… Hm. To chyba powinno mnie obrażać – czy on sądzi, że jestem aż tak kiepskim kochankiem? – mruknął sam do siebie. – No dobra, wszystko pięknie, tylko powiedz mi, chłopcze, JAK miałbym to z tobą zrobić?!
Kylo zdrętwiał. Na wszelki wypadek wolał nie odzywać się… a nawet nie oddychać.
– Wy, humanoidzi! – sapnął Grabba. – Wydaje wam się, że WSZYSCY mają tak samo, jak wy? Te jakieś wypustki – oko kosmity zatrzymało się na wysokości wypustki Kyla i mrugnęło z zastanowieniem – i te jakieś otwory?! A nie przyszło wam do głowy, że MY kochamy się przytykając całą swoją płaszczyznę do drugiej płaszczyzny?
Fałdy ciała Grabby rozchyliły się, odsłaniając miękkie, białe, połyskujące perłowo podbrzusze. Kylo poczuł, że robi mu się niedobrze.
– Ty nawet nie masz tyle powierzchni, żeby było się do czego przypłaszczyć! – prychnął z pogardą Grabba. – Co prawda… miałem kiedyś ludzkiego kochanka. Z nim był ten sam problem, ale daliśmy sobie radę, otworzyłem go i rozciągnąłem nieco… Ale nie miałem z tego żadnej przyjemności, był strasznie mokry i miał w środku jakieś ostre kawałki. W dodatku nie dało się go potem pozszywać. Jednorazowy!
Kylo poczuł, że zaraz zemdleje.
– No więc, masz jakieś inne talenty? Śpiewasz, może tańczysz? Opowiadasz historie? A może gotujesz? Nie? No to zostaje mi tylko wyrzucić cię w próżnię. Jesteś bezużyteczny.
– Błagam, nie! – załkał Kylo. – Ja… zrobię wszystko… Hux… błagam…
– Przestań mokrzyć – upomniał go Grabba. – No dobra, nie wyrzucę cię, ale tylko dlatego, że mam dziś dobry humor, zawarłem z twoim dawnym panem niesłychanie korzystną umowę… Myślę, że prędko odzyskam włożone w Starkillera pieniądze, o ile znowu jacyś rebelianci czegoś nie rozwalą. A jeśli rozwalą… to Snoke mnie popamięta.
Kylo stał przed nim, nagi, drżący i zasmarkany.
– Dobra, zabierzcie go zanim się zdenerwuję! – huknął Grabba. – Dajcie mu jakieś ubranie i niech idzie do kuchni, tam zawsze się przyda pomoc. Tylko niech zejdzie mi wreszcie z oczu!
I tak oto Kylo Ren trafił do kuchni na statku Grabby. Minęło wprawdzie sporo czasu zanim przyzwyczaił się do smrodu zupy z planktonu – standardowego pożywienia Tar’ahtów – i przestał rzygać po kątach, ale w końcu przywykł. Dzień w dzień mieszał ciężką chochlą maź w ogromnym kotle, a nocami, zwinięty na swym posłaniu, rozpaczliwie tęsknił za Huxem. “To dla ciebie” – powtarzał w duchu. – “Zniosę wszystko. Wytrzymam wszystko”.
Odrobinę jednak doskwierała mu myśl, że – choć gotów był na otchłanie bólu i najmroczniejsze głębie upokorzenia – najgorsze, co musi znosić, to obecność kucharza w formie wielkiej stonogi (Kylo zawsze bał się owadów) i opowiadane w kółko przez niego te same stare dowcipy.
Tak upadają wielcy tego świata.
P.S.
Tymczasem Prezydent Internetu Q stworzył krótki i niezwykle celny sequel, ukazujący, co działo się z Huxem w czasie, kiedy Kylo robił za kuchcika u Grabby.
Indżojcie!
Snoke może był kosmicznym sukinkotem, ale nie był głupi.
Doskonale wiedział, że ostatnią porażkę zawdzięcza głównie totalnej bezużyteczności Kylo Rena. Ren miał jedno zadanie: złapać droida. Jedno, proste i zrozumiałe zadanie, no upośledzony Gungan by zrozumiał. Ale nie Kylo.
- A nie mówiłem, fuhrerze Snoke... - westchnął Hux.
Snoke popatrzył na swojego generała. On przynajmniej miał na swoim koncie jakiekolwiek sukcesy - co by nie mówić, Hux był wręcz niezwykle skuteczny, jeśli chodziło o niszczenie rebelianckich planet. Teraz jednak wyglądał trochę na zmęczonego, trochę na znudzonego.
- Idź już - warknął Snoke. - Muszę załatwić sprawę z Renem.
*
Kilka godzin później Hux dostał telefon od żony.
Z jakiegoś powodu nigdy nie wspomniał Kylo, że jest żonaty. Może dlatego, że podejrzewał, że kiedyś w napadzie bólu istnienia Ren w końcu zniszczy panele odpowiedzialne za podtrzymywanie życia na Starkillerze i wszystko dramatycznie pójdzie w pizdu. Może dlatego, że było coś żałosno-rozczulającego w obserwowaniu tego szczeniaka i jego rojeń o wielkim, ukrywanym przed wszystkimi romansie.
Oczywiście, każdy wiedział. Wiedziała żona Huxa, a jako że nie żywiła do zaślubionego już w dzieciństwie męża żadnych uczuć prócz przywiązania, skomentowała to jedynie krótkim "baw się dobrze". Wiedział jego ojciec, który po tym, jak jego młodszy syn uciekł z Gunganką, byłby szczęśliwy z każdego rozwiązania, które nie wiązałoby się z szansą na wnuki z oczami osadzonymi na szypułkach. Wiedziała Phasma. Nawet szturmowcy wiedzieli, bo czasami nocne dobijanie się Kylo do prywatnych kwater generała było naprawdę głośne...
- Przesłałam do twojego sekretarza plany - mówiła Arana Hux rzeczowo. - Na razie są oznaczone jako "Starkiller 2.0", ale porozmawiam z ministrem, niech oddeleguje kogoś od propagandy, zapewne wymyślą lepszą nazwę.
Hux poczuł dreszcz podniecenia na myśl o kolejnej bazie śmierci. Większej. Bardziej destrukcyjnej. Z potężniejszym działem i bez ciągłych problemów z próżniowymi toaletami.
Podziękował krótko i rozłączył się. Było już późno.
Po powrocie do sypialni zaskoczyło go, jak jest cicho. Nikt nie wrzeszczał, nie maltretował szturmowców, nie rozwalał jego drogich paneli. Nie dobijał się do drzwi, aby posmęcić gówniarsko na temat Mocy, desperacko domagając się uwagi. Nie zawracał dupy miłosnymi wyznaniami, na które zawsze był czas koło trzeciej nad ranem, kiedy Hux bardzo, bardzo chciał spać.
Pewnie kiedyś, w jakiś sposób, zacznie tęsknić za Renem. Jakby nie patrzeć, spędził z nim również miłe chwile.
Ale ten moment zdecydowanie jeszcze nie nadszedł.
