365 dni, czyli rzyg wszech czasów

365 dni
Blanka Lipińska
Wydawnictwo: Edipresse Książki

Jest taki mem: "Gdyby Christian Grey mieszkał w przyczepie kempingowej, mielibyśmy nie romans, a odcinek Zabójczych umysłów".

Dokładnie tak samo jest z tą książką. Jestem pewna, że gdyby zwykły Seba z osiedla zachowywał się tak jak bohater tej powieści, autorka nie miałaby żadnych problemów z rozpoznaniem tego jako przemocy, a bohaterka już dzwoniłaby na policję. No ale superprzystojnemu multimilionerowi, który zabiera swoją wybrankę na zakupy do najdroższych butików, najwyraźniej wolno więcej.

Nawiązuję do Greya nieprzypadkowo: książka lansowana jest jako „polski Grey”, takie określenie pojawia się w tytule wywiadu z autorką, który pojawił się na gazeta.pl. Autorka zachwala książkę jako opowieść o gorącym, ostrym i zakazanym seksie, o jakim skrycie marzy wiele kobiet, bojąc się przyznać. Jakie więc jest to nowe objawienie literatury erotycznej?

Na początku poznajemy niejakiego Massima Torricellego, głowę sycylijskiej rodziny mafijnej, młodego, przystojnego i obłędnie bogatego. Kilka lat wcześniej Massimo został ciężko postrzelony przez konkurencję i gdy leżał w śpiączce, miał wizję pięknej, nieznajomej kobiety. Od tej pory ma na jej punkcie obsesję, każe malować jej portrety według swoich wskazówek, poszukuje po całym świecie i w myślach nazywa swoją Panią. Oczywiście w żaden sposób nie przeszkadza mu to w braniu sobie innych kobiet, co to, to nie.

Książka zaczyna się od obrzydliwego opisu gwałtu oralnego na stewardessie w prywatnym samolocie Massima. Dla formalności, on niby ją pyta ("zerżnę cię w usta, chcesz?"), ona odpowiada "tak", co zdaniem autorki już świadczy o tym, że nie było gwałtu (co więcej, autorka w wywiadzie twierdzi, że „między wierszami ukryła pewne sugestie świadczące, że ona tego chce”). Jasssne, spróbowałaby odpowiedzieć "nie" sama przeciwko silniejszemu od niej mężczyźnie (w dodatku w towarzystwie ochroniarzy), który przed chwilą ją dusił oraz, last but not least, jest jej pracodawcą i ma nad nią władzę. Wyjaśnienia, że ona "prowokuje głównego bohatera, by zachował się tak, a nie inaczej" są po prostu obrzydliwe. (Dla jasności: scenę oglądamy z punktu widzenia Massima, więc wszelkie "uśmiechała się zalotnie" są najpewniej jedynie jego wyobrażeniami; otwartym tekstem natomiast dostajemy informacje o przerażeniu dziewczyny i brutalnym zachowaniu Massima).

Jak nietrudno się domyślić, kobieta ze snów Massima rzeczywiście istnieje – to Polka, Laura Biel, która akurat wraz ze swym chłopakiem Martinem oraz dwójką przyjaciół przylatuje na wakacje na Sycylię. Massimo widzi ją na lotnisku, rozpoznaje jako swoją Panią i dostaje małpiego rozumu, nakazując ochroniarzom natychmiast dowiedzieć się o niej wszystkiego, co możliwe.

No cóż, nasz bohater spotyka kobietę ze swych snów, o której marzył od lat i w jaki sposób próbuje ją zdobyć? Porywa i więzi, dając ultimatum: albo będziesz mi posłuszna, albo twoją rodzinę w Polsce spotka krzywda. Najwyższy poziom romantyzmu, nieprawdaż? Manipulując, doprowadza też do jej zerwania z aktualnym chłopakiem, ale ojtam, chrzanić chłopaka, i tak nie był dobry w łóżku!

(Nawiasem mówiąc, intryga prowadząca do zerwania Laury z chłopakiem jest jedynym momentem w tej książce, przy którym obśmiałam się jak norka. Nie ze względu na jego rzeczywistą zabawność, ale na to, jak bardzo był opkowy).

Następnie nasz mafiozo zawiera układ, o którym mowa w tytule: przez rok Laura będzie z nim, przez ten czas niech spróbuje go pokochać, a jeśli się nie uda, rozstaną się w zgodzie. („To nie jest propozycja, tylko informacja, ja nie daję ci wyboru, tylko mówię, jak będzie.”) Owszem, przez ten rok praktycznie będzie uwięziona, ale co tam, przecież klatka jest złota i wypchana po sufit najdroższymi kreacjami, perfumami i biżuterią, więc o co chodzi?

(Spoiler: tak, oczywiście że ona się w nim zakochuje, jakże mogłoby być inaczej?)

Oczywiście, obiecuje jej, że przez ten czas nie zrobi nic wbrew jej woli (psst, uwięzienie najwyraźniej się nie liczy). „Nie dotknę cię, nie zrobię niczego, czego nie będziesz chciała, nie zmuszę cię do niczego, nie zgwałcę cię, jeśli się tego boisz...”.

No to zobaczmy, jak wypełnia swoją obietnicę. Otóż, wyłącznie przez dwa dni od czasu jej złożenia:

- nieustannie próbuje jej dotykać (khę, „nie dotknę cię”),

- szarpie ją i przytrzymuje za ręce,

- kładzie się na niej i przygniata swoim ciężarem,

- całuje i obmacuje nie pytając o zgodę, a nawet wbrew wyraźnemu sprzeciwowi,

- nieustannie napomyka, żeby go nie prowokowała, bo się nie powstrzyma,

- włazi do jej sypialni, kiedy ona śpi i kładzie się obok niej, obejmując ręką,

- wchodzi do łazienki, kiedy ona bierze prysznic, pakuje się pod ten prysznic i dotyka jej swoim wzwiedzionym członkiem,

- bez przerwy rzuca suche jak wióry w nieczynnym tartaku teksty w stylu "musisz być mi posłuszna, nie toleruję nieposłuszeństwa" oraz "ja cię nie pytam, tylko informuję".

(Wskazuję na dwa dni nie dlatego, że później było lepiej, tylko by pokazać, jak bardzo poważał sobie tę obietnicę).

Lećmy dalej. Massimo zabiera Laurę w podróż. Laura boi się latać samolotem; w większych daje sobie jakoś radę, ale w małych czarterowych panikuje. Lecą prywatnym samolotem Massima, który jest jeszcze mniejszy, więc ona wpada w regularną panikę z wrzaskiem, szarpaniem się i omdleniem na końcu (dodatkowe info: Laura jest chora na serce, koleś o tym wie). Jak reaguje on? Hurr durrr, jesteś nieposłuszna, nie toleruję nieposłuszeństwa, muszę cię ukarać!

Generalnie, podczas tej jednej podróży trzykrotnie ją wiąże i dobiera się do niej na różne sposoby, ale ponieważ nie było penetracji, to nie było gwałtu, co nie? (dla jasności: wiąże nie w ramach erotycznej zabawy, ale żeby ją unieruchomić i uniemożliwić ucieczkę). No ale oczywiście wszystko jest w porządku, bo jest taki przystojny, seksowny, a pani jest napalona na niego jak kotka w rui. Aha, jeszcze grozi jej, poddusza ją...

No po prostu romans wszech czasów.

Jak można się było spodziewać, w końcu dochodzi pomiędzy nimi do stosunku – bez zabezpieczenia. Oczywiście wbrew protestom dziewczyny, która nie chce w ten sposób (kwestia, czy to przypadkiem nie gwałt, w ogóle nie przychodzi jej do głowy). Laura martwi się, że zajdzie w ciążę, a Massimo na to "spoko, kiedy spałaś [po porwaniu i podaniu środków nasennych], kazałem ci wszczepić implant antykoncepcyjny". Ale co się okazuje! Okłamał ją, zamiast implantu ma wszczepiony nadajnik, żeby mu nie uciekła, i specjalnie uprawiał z nią seks bez zabezpieczenia, żeby złapać ją na dziecko...

Khę, to tyle w temacie "nie zrobię nic bez twojej zgody, a już na pewno cię nie zgwałcę".

*przerwa na rzyg*

Poza tymi wszystkimi obrzydliwościami, książka jest po prostu opkiem: najwięcej miejsca zajmują opisy strojów bohaterki, jej makijażu, zakupów i apartamentów, w których mieszka. Akcja jest szczątkowa i sprowadza się głównie do tego, że bohaterka jedzie tu, jedzie tam, robi zakupy, mizia się z Massimem albo „doprowadza go do szału”. To już w „Mistrzu” Michalak przynajmniej coś się działo, mieliśmy jakąś, nieudolną bo nieudolną, ale próbę poprowadzenia kryminalnej intrygi... Językowo – również poziom opka, z najróżniejszymi niezręcznościami (bohaterka „zmarszczyła oczy”) a nawet ortografami („zwierzęce rządze”). A i tak najlepsze z tego wszystkiego jest zakończenie: książka urywa się niemalże w pół zdania – a w każdym razie w połowie dialogu, tak jakby autorce nagle się odechciało i stwierdziła, że tyle wystarczy. Serio serio, to nawet nie jest cliffhanger, to wygląda jak „właśnie pisałam, kiedy zadzwonił telefon”.

Autorce najwyraźniej – co wynika z wywiadu – podobają się mężczyźni silni i stanowczy, „z jajami” (które w dzisiejszych czasach wielu facetów, jej zdaniem, odczepiło sobie, żeby wcisnąć tyłki w legginsy – wtf? – a kobiety znalazły te porzucone jajka i przyczepiły sobie. Nie wnikam...). Fajnie by było jednakże, gdyby nauczyła się odróżniać takich od przemocowych buców. Podpowiedź: nie odróżnia się ich po zawartości portfela.

Promowanie tego czegoś przez Gazetę jest natomiast tym bardziej szkodliwe, że wzorzec „stalkuje bo kocha” i tak w popkulturze trzyma się mocno (Zmierzch, Grey, pojawił się nawet w „Ciotce Zgryzotce” Musierowicz, też w żaden sposób nie potępiony), tu natomiast oprócz stalkingu dostajemy jeszcze zwykłą, prostą przemoc: seksualną, fizyczną (szarpanie, ciągnięcie za włosy, przytrzymywanie) i psychiczną (groźby, szantaż). Kurwa, nie. To nie jest opowieść o ostrym, gorącym, zakazanym seksie, jak chciałaby autorka – tak samo jak „Lolita” nie jest opowieścią o miłości.

(Wisienka na torcie: na Lubimy Czytać jakaś laska ma to dzieło na półce zatytułowanej "Facet cudo - oddałabym prawą nerkę za niego".)

Wywiad:

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,164031,23724060,napisala-polskiego-greya-blanka-lipinska-autorka-ksiazki.html

Książka:

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4850591/365-dni